Ένα από τα κυριότερα αίτια των προβλημάτων του συγκαιρινού μας Ελληνισμού είναι ότι έχουμε παύσει από καιρό να ακούμε τη φωνή της φυλετικής μας συνείδησης. Είμαστε άραγε μια μικρή και φτωχή χώρα γιατί αυτή είναι η φύση μας; Είμαστε λαός μαλθακών και τιποτένιων υπάρξεων που κιοτεύουμε μπρος στον κίνδυνο; Είμαστε μήπως λαός αποξενωμένος που δεν διαθέτει ισχυρό εθνοφυλετικό έρεισμα στον διεθνή περίγυρο; Θα αντιληφθούμε αμέσως από τις απαντήσεις γιατί μισούν οι πάσης μορφής νεοταξίτες το Ελληνικό Έθνος.
Η Πατρίδα μας είναι μικρή γιατί εγκατέλειψε την εθνική της διάσταση, αυτό που ονομάζουμε τον όλο Ελληνισμό, περιχαρακωμένη στο υπαγορευόμενα στενό μα και συνάμα ψευδεπίγραφο κρατικό μόρφωμα. Δεν «ξέχασαν» γραικύλοι και μισέλληνες μόνον τους κοντινούς υπόδουλους Έλληνες και δεν μας φτώχυναν μόνον πουλώντας την προίκα της ελληνικής γης μα και τους Έλληνες που ζουν σε μακρινούς τόπους που δεν θέλουν να τους ξέρουμε.
Δεν θέλουν να ξέρουμε ότι είναι Έλληνες που βρέθηκαν εκεί από την πορεία κοσμοκρατόρων Ελλήνων ούτε τους αγώνες που έχουν δώσει αυτοί κερδίζοντας την διαιώνιση του Ελληνισμού τους. Γιατί τότε θα φερθούμε ως γνήσιοι Έλληνες. Ως Έλληνες που είμαστε σκληροτράχηλοι πολεμιστές, που λυγάμε τους κινδύνους κι όχι οι κίνδυνοι εμάς και που ασφαλώς η Ελληνικότητά μας είναι το σπουδαιότερο όπλο στην συντριβή του νεοταξισμού.
Υπάρχουν κάποιοι μακρινοί Έλληνες που δίχως στήριξη από το ψευτορωμέϊκο και δίχως καν να γυρέψουν αυτή τη στήριξη επέμειναν, αγωνίστηκαν και παρέμειναν Έλληνες χάρη στη διατήρηση της Παράδοσης και της Εθνικής τους Ταυτότητας. Πέτυχαν δε αυτόν τον άθλο όντας ευρισκόμενοι κοντά σε τόπο αφιλόξενο, περιστοιχισμένοι από λαό εχθρικό στην ιδιοπροσωπία τους. Είναι οι Καλάς, απόγονοι του Μεγαλέξανδρου, οι οποίοι ζουν στα όρια του πακιστανικού κράτους. Ζουν στα βουνά του Χίντου Κους, στο βορειοδυτικό Πακιστάν διατηρώντας τη δική τους θρησκεία. Πιστεύουν σε θεούς, νύμφες και ξωτικά. Θαρρείς πως ο χρόνος στην κοινότητα των Καλάς έχει μείνει ισόβια στάσιμος.
Δεν είναι όμως έτσι τα πράγματα. Στην πραγματικότητα οι Καλάς αγαπούν την εθνική τους κοινότητα, προστατεύουν τη ράτσα τους και έχουν μετατρέψει την Πίστη τους στη φυλή και τη θρησκεία τους στο δικό τους άπαρτο κάστρο. Δεν ντρέπονται για αυτό που είναι και δεν επιτρέπουν σε κανέναν μήτε να τους το χαλάσει μήτε να τους το κλέψει. Γνωρίζουν ότι είναι Έλληνες και είναι υπερήφανοι για την καταγωγή τους από τον Στρατηλάτη και Κοσμοκράτορα Αλέξανδρο όταν κάποιοι άλλοι στο ψευτορωμέϊκο είτε ξεπουλούν τη γη του είτε τολμούν οι άθλιοι να τον συκοφαντούν ως «σφαγέα».
Οι Καλάς είναι το ωραιότερο δείγμα της εκπολιτιστικής εκστρατείας του μεγάλου προγόνου τους. Η δε πίστη στην ελληνική καταγωγή και τις Παραδόσεις τους αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο που διαθέτουν όταν μια μικρή αλλά συμπαγής κοινότητα 4000 ανθρώπων καταφέρνουν να μένουν όρθιοι και αυθύπαρκτοι ανάμεσα σε 165 εκατομμύρια μουσουλμάνους Πακιστανούς.
Πρόσφατα γυρίστηκε και προβλήθηκε ένα πολύ ωραίο ντοκιμαντέρ της κ. Αννέτας Παπαθανασίου στο οποίο ξεδιπλώνεται με ανάγλυφο τρόπο η φυσιογνωμία και ο τρόπος ζωής των Καλάς. Εκεί βλέπουμε μια φυλή που αποτελείται από λευκούς ανθρώπους με ξανθά χαρακτηριστικά γνωρίσματα και σχήμα προσώπου αλλά και ματιών που παραπέμπουν με την πρώτη ματιά στην ελληνική καταγωγή τους. Χρησιμοποιούν καθαρά αρχαιοελληνικές ενδυμασίες που φανερώνουν την μακεδονική τοπική αναφορά τους και μιλούν μια ιδιαίτερη γλώσσα με πλήθος αρχαίων ελληνικών λέξεων. Για παράδειγμα τη λέξη βόδι οι Καλάς την λένε βους.
Εκεί που πραγματικά μας παραδίδουν μαθήματα ελληνικότητας οι Καλάς είναι όταν η συζήτηση με το συνεργείο του ντοκιμαντέρ φτάνει στο ζήτημα της Παράδοσης. Οι Καλάς λοιπόν πιστεύουν ότι η κουλτούρα ενός λαού, η διατήρηση δηλαδή της ιδιοπροσωπίας, των ηθών και των εθίμων του, είναι η ταυτότητά του. Είναι το διαβατήριο ενός λαού που τον ξεχωρίζει από τους άλλους λαούς σε βαθμό τέτοιο ώστε αν χαθεί η κουλτούρα, τότε παύει η ύπαρξη της ταυτότητας του έθνους που την κουβαλάει.
Την ελληνική πολιτισμική αναφορά των Καλάς τη βλέπουμε το ίδιο στη γλώσσα και τη θρησκεία όπως επίσης στην προάσπιση της εθνοφυλετικής τους καθαρότητας, την κοινοτική τους αυτάρκεια και ανεξαρτησία, τους ίδιους τους χορούς που μοιάζουν με κάλεσμα ελληνικής ιστορίας. Την βλέπουμε ακόμη στον πολεμικό χαρακτήρα ασυμβίβαστων ανθρώπων.
Αυτή είναι η οδός της αναγέννησης του Ελληνικού Έθνους. Να στρέψει το βλέμμα στην Παράδοση που το θρέφει, να πάρει δύναμη από τις ρίζες του που έχει εγκαταλείψει, να ακούσει τη φωνή της φυλετικής του συνείδησης. Και ύστερα να καθαρίσει την αυλή του από ξένα σώματα και σκουπίδια, να δώσει ορμή και κίνητρα στο λαό του και να στηριχθεί στη Μεγάλη Ελλάδα που διψάει για ελευθερία και εθνικό φρόνημα.
ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com
http://karachalios-spiros.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου