ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Αγαπητοί φίλοι…..

Σήμερα θρηνούμε δεν γιορτάζουμε, σήμερα μνημονεύουμε και ελπίζουμε πως μαθαίνουμε από τα λάθη μας. Σήμερα δίνουμε την υπόσχεση να μην ξεχάσουμε ποτέ, την Κύπρο, την Ίμβρο και την Τένεδο, την Βόρεια Ήπειρο, την Ανατολική Θράκη , την Ιωνία και τον Πόντο μας. Δίνουμε την υπόσχεση για συνέχιση των αγώνων μας. Αυτών των αγώνων, που μας επιβάλουν οι καιροί αλλά και η βαριά κληρονομία που κουβαλούμε στις πλάτες μας.

Σήμερα συντελείται ένα είδος σύγχρονης γενοκτονίας, μιας και λόγω της οικονομικής κρίσης πολλοί νέοι δεν είναι ικανοί να αναλάβουν την συντήρηση μιας οικογένειας. Αντιθέτως, όλοι οι επιβαλλόμενοι λαθροέποικοι είναι σε παραγωγική ηλικία και όπως όλοι γνωρίζουμε, τολμούν και κάνουν πολλά παιδιά χωρίς να τους ενδιαφέρει το επίπεδο ζωής. Έτσι έχουμε συνεχώς αυξανόμενους μουσουλμάνους αλλά και μειωμένους Έλληνες. Ακούγοντας λοιπόν τις φωνές του παρελθόντος, θα δούμε κάποιες στιγμές που μας οδήγησαν έως την Μικρασιατική καταστροφή και τον ξεριζωμό των Ποντίων και των άλλων αδελφών μας στην Ιωνία. Διότι αν μάθουμε να τις ακούμε, θα αντιληφθούμε πολύ απλά πως η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά την επαναλαμβάνουν.

Υπήρχαν και τότε δυνατές φωνές που ενημέρωναν και προσπαθούσαν να ξυπνήσουν συνειδήσεις αλλά ούτε και τότε τους άκουγαν. Μια τέτοια φωνή ήταν και αυτή του Ίωνος Δραγούμη, όπου όντας πρόξενος στο Μοναστήρι των σημερινών Σκοπίων, στη Φιλιππούπολη της σημερινής Βουλγαρίας αλλά και στην Κωνσταντινούπολη της σημερινής Τουρκίας, έβλεπε το κακό να έρχεται και κάθε τόσο το αναδείκνυε. Αλλά όπως και τότε, το κρατίδιο των Αθηνών μέσω των πολιτικάντηδων του, δεν έδινε σημασία στις παρακλήσεις του. Έλεγε πολύ απλά πως υπάρχουν οι Ελλαδίτες , οι Ελλαδικοί και οι Ρωμιοί τουρκομερίτες Έλεγε πως οι πραγματικοί Έλληνες ήταν λίγοι και πως αυτοί ήδη αγωνίζονται. Υπήρχαν επίσης οι τουρκομογγόλοι και οι Ευρωπαίοι ως φραγκολεβαντίνοι οι οποίοι θα πρέπει να μας βλέπουν με σεβασμό και ως γονιούς αντί να μας αποκάμνουν.

Ο Ίων Δραγούμης είναι ο πατέρας του Ελληνικού Εθνικισμού και είναι πάντοτε τόσο προσιτός στα κείμενα του όσο και διαχρονικός μιας και σχεδόν τίποτε δεν φαίνεται να έχει αλλάξει από τότε. Είναι αυτός που φώναζε στους πολιτικάντηδες της εποχής και στον Βασιλιά Κωνσταντίνο αλλά και στον Βενιζέλο, πως είναι πολύς ο καιρός που πολεμούν οι Έλληνες και είναι μακριά και πολύ βαθιά.

Τραβήξτε τους πίσω φώναζε, γιατί δεν θα αντέξουμε τόσο μέσα να έχουμε σύνορα. Όχι μόνο δεν εισακούστηκε αλλά αντ΄ αυτού δολοφονήθηκε μέσα στο δρόμο χειρότερα από σκυλί. Δέχτηκε αμέτρητους πυροβολισμούς και εβδομηνταεννέα λογχισμούς καθώς τόσους μέτρησε ο ιατροδικαστής. Δεν τον σκότωσαν τούρκοι ή λαθρομετανάστες, αλλά τα Βενιζελικά τάγματα του Γύπαρη.

Έτσι συμπεριφέρονται στις Ελληνικές φωνές ανέκαθεν και συνεπώς να μην σας φαίνεται περίεργο το τι περνούμε σήμερα. Βλέπετε, οι Έλληνες δεν διαβάζουν και δυστυχώς αναγκάζονται να ξαναζούν τα βάσανα τους. Πολύ φοβόμαστε πως θα κατέβουμε κάτω από την Λάρισα και θα κάνουμε σύνορο εκεί αν δεν συνεχίσουμε τον αγώνα μας. Ίσως να μας αναγκάσουν ή ίσως και να πρέπει, να περάσουμε σε άλλου είδους αγώνες. Σήμερα, πολλοί λίγοι γνωρίζουν και αναγνωρίζουν το έργο του και δεν μιλώ για τα βιβλία του μόνον, αλλά για την σημαντική συμβολή του στην απελευθέρωση της Μακεδονίας μας αλλά και των Δωδεκανήσων και πολλών άλλων περιοχών της Πατρίδος μας. Επιτρέψτε μου κάπου εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση – υπενθύμιση για τον Μακεδονικό αγώνα. Την απελευθέρωση της την οφείλουμε κυρίως σε τρεις ανθρώπους και φυσικά στους Έλληνες που πολέμησαν Στον Ίων Δραγούμη για την έμπνευση και την οργάνωση, στον Παύλο Μελά για την πολεμική του ικανότητα και την αυτοθυσία του και στον Μητροπολίτη Γερμανό Καραβαγγέλη για την τόλμη του και την αγωνιστικότητα του.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα λόγια του Δραγούμη από το βιβλίο του ¨Όσοι ζωντανοί¨. Ήταν τότε που προειδοποιούσε τον κόσμο για τα δεινά των Αρμενίων και των άλλων κοινοτήτων και μειονοτήτων. Τους σκότωναν μας λέει μέσα στο δρόμο και τους άφηναν να σαπίζουν δυο και τρεις ημέρες ενώ οι Έλληνες περνούσαν δίπλα από τα πτώματα αδιάφορα η και από φόβο καθώς αυτό δεν τους ¨άγγιζε¨ η δεν τους αφορούσε. Οι Έλληνες προύχοντες της εποχής στην Κωνσταντινούπολη, ήταν επίσης αδιάφοροι και καθησυχαστικοί καθώς είχαν πάρει την υπόσχεση της ελευθερίας του λόγου και της συμμετοχής στα κοινά, από τους νεότουρκους.

Βέβαια όλα αυτά θα γινόταν έπειτα από την καθαίρεση από το θρόνο,του οθωμανού Σουλτάνου. Σειρά είχαν οι Χαλδαίοι και άλλες μειονότητες. Η ίδια υπόσχεση ελευθερίας η ακόμη και ίδρυσης κράτους, δόθηκε σε πολλούς όπως και στους τσέτες, δηλαδή στους Κούρδους. Αυτοί, μπροστά στην υπόσχεση των νεότουρκων περί κράτους, έσφαζαν ευχαρίστως και αδιακρίτως. Οι Έλληνες των περιοχών της Ιωνίας και του Πόντου, δεν έδειχναν να ανησυχούν ούτε και να αντιλαμβάνονται, όχι τουλάχιστον όσο θα έπρεπε. Έτσι, φτάσαμε στις γνωστές καταστροφές. Μια φωνή λοιπόν δεν ήταν αρκετή για να σώσει τους τουρκομερίτες Ρωμιούς όπως τους αποκαλούσε ο Δραγούμης. Όμως γιατί αναφερόμαστε συνέχεια σε αυτόν? Σήμερα θα έπρεπε να ακούσουμε μόνον για τον Πόντο, ίσως να αναρωτιούνται κάποιοι.

Και όμως φίλοι μου, αναφερόμαστε στον Δραγούμη γιατί αυτός είναι ο λόγος που βρισκόμαστε εμείς οι υπόλοιποι εδώ. Να σώσουμε την Μακεδονία έλεγε, γιατί αυτή θα μας σώσει. Όπως αυτός τότε δημιουργούσε παντού ομάδες αντίδρασης και αντίστασης με πολύ κόπο και προσπάθεια, έτσι καλούμαστε να κάνουμε και εμείς το ίδιο αν θέλουμε να μην ξαναπάθουμε τα ίδια.

Και αναρωτιόμαστε ποια είναι η διαφορά εκείνης της εποχής με την σημερινή? Και ποια η διαφορά της τουρκοκρατίας με την παγκοσμιοποίηση, όσον αφορά τους Έλληνες τουλάχιστον? Δυσβάσταχτο χαράτσι στα νοικοκυριά, οι αγάδες τρώνε πίνουν και γλεντάνε, οι βασιβουζούκοι σπάνε σφάζουν και ρημάζουν, οι εθελόδουλοι και οι προσκυνημένοι δεν μιλούν, ενώ ευχαρίστως έναντι πινακίου φακής σε προδίδουν. Και σαν μιλήσεις για Ελλάδα και Πατρίδα κακοχαρακτηρίζεσαι στιγματίζεσαι και κινδυνεύεις. Παρόλο που σήμερα υπάρχει ενημέρωση και προειδοποιήσεις, έχουν καταφέρει να αλλοιώσουν την Εθνική συνείδηση όλων των λαών και όχι μόνον των Ελλήνων, για τους γνωστούς λόγους της παγκοσμιοποίησης. Η αλήθεια πλέον είναι τόσο κοντά στα ματιά του κόσμου, που έχει φτάσει στο σημείο να βιώνουν την αθλιότητα και να μην το πιστεύουν, αλλά και δεν τολμούν καν να το διαπιστώσουν. Ζήτω η επανάστασις λοιπόν?

Σχετικά με αυτό που λεν πως οι Πόντιοι δεν ξεχνούν, όπως και οι Κύπριοι και όλες οι άλλες φυλές μας. Πόσο σίγουροι είμαστε ότι δεν ξεχνούν πραγματικά? Που είναι οι πολιτιστικοί σύλλογοι που υποτίθεται πως νοιάζονται για την Πατρίδα? Νοιάζονται δήθεν για όσες χάθηκαν, αλλά όχι για αυτήν που τείνει να χαθεί? Μόνον για τα πανηγύρια είναι και για μνημόσυνα, όταν αυτοί θα πρέπει να είναι οι πρώτοι που θα διαμαρτυρηθούν και θα βάλουν τα στήθια τους μπροστά. Η διάβρωση είναι μεγάλη και ο κόσμος κοιμάται τόσο βαθιά που αν τυχόν και τον ξυπνήσεις θα τα βάλει με εσένα και όχι με αυτόν που τον έβαλε για ύπνο. Δυστυχώς όμως βολεύτηκε. Στο φινάλε τι έχουν να θυμηθούν όταν δεν υπάρχουν παρά ελάχιστοι πλέον επιζώντες? Ότι ξέρουν είναι από την γιαγιά και τον παππού και όταν τους λες να αγοράσουν κανένα βιβλίο σου λένε πως δεν χρειάζεται γιατί αυτά τα ξέρουνε. Εμείς που είμαστε σήμερα εδώ τι γνωρίζουμε? Κάνετε ένα πείραμα, το κάνω πάντοτε και πετυχαίνει, ρωτήστε όσους φίλους Πόντιους έχετε, ποια είναι η πρώτη πόλη που ιδρύθηκε στον Πόντο, από ποιους, πότε και γιατί? Αν πάρετε απάντηση να είσαστε χαρούμενοι διότι θα είναι ένας από τους ελάχιστους ενημερωμένους. Μα να είσαστε σίγουροι πως δυστυχώς οι πιο πολλοί δεν γνωρίζουν.

Και δεν φταίει μόνο το ανύπαρκτο κατά τα άλλα, ψευτορωμαίικο που τολμούν να αποκαλούν Ελληνικό κράτος. Φταίμε όλοι οι Έλληνες, τουλάχιστον όσοι αισθανόμαστε έτσι, διότι δεν φροντίζουμε να διαβάζουμε ώστε να γνωρίσουμε τα λάθη του παρελθόντος μας και να τα αποφεύγουμε. Για αυτό λοιπόν και είμαστε αναγκασμένοι να τα ξαναζήσουμε. Έτσι και δεν καλλιεργούν πνευματικά τα Ελληνόπουλα ώστε να μην γνωρίσουν ποτέ το μεγαλείο του Ελληνισμού και συνεπώς να μην νιώσουν ποτέ υπερήφανα. Βλέπουμε λοιπόν τους Έλληνες, να βρίζουν τα κόμματα και συγχρόνως να τα ξαναψηφίζουν ως σύγχρονοι ραγιάδες.

Τους βλέπουμε να τρώνε χάμπουργκερ να φορούν μπλουτζίν και να καπνίζουν μάλμπορο και κοιτάζοντας αλαζονικά τριγύρω τους να λεν ¨τι μας περνάτε για αμερικανάκια¨. Σαν να μην έφτανε αυτό κοροϊδεύουμε τους Τούρκους και θεωρούμε εαυτούς ως ανώτερους πνευματικά, πράγμα το οποίο δεν ανταποκρίνεται στην αλήθεια διότι οι Τούρκοι έχουν κότσια και τιμωρούν όσους τους προδίδουν και όχι μόνον. Το καλύτερο παράδειγμα είναι τα μεγάλα κάποτε κόμματα της Τουρκικής βουλής τα οποία και τα εξαφάνισαν.

Δείτε τι κάνουν οι τούρκοι, οι εβραίοι και οι αμερικανοί που τόσο κοροϊδεύουμε. Μας έχουν αφήσει στο σκοτάδι με ένα κερί το οποίο λιώνει και με μια σελίδα από το ένδοξο παρελθόν και την ξαναδιαβάζουμε, όσοι την διαβάζουμε, συνέχεια κάθε μέρα φωναχτά και υπερήφανα, χωρίς ποτέ βέβαια να παραδειγματιστούμε από αυτήν. Και όλοι γελούν μαζί μας γιατί μας έχουν πείσει πως ως Έλληνες δεν έχουμε τίποτα πια να προσφέρουμε. Και όμως, δείτε τα αδέλφια μας στο εξωτερικό οπού παντού προοδεύουν. Εμείς που είμαστε εδώ τιμούμε τους προγόνους μας, μα ο σκοπός μας είναι να μην μείνουμε εκεί. Ο σκοπός μας ας είναι η Επανελλήνισης της Ανθρωπότητας διότι αυτό μας αρμόζει.

Ας μην μείνουμε λοιπόν στα μνημόσυνα. Αυτά θα γίνονται ούτως η άλλως κάθε χρόνο από τους ήδη υπάρχοντες νεκρούς πολιτιστικούς – κομματικούς συλλόγους. Ούτε θα μείνουμε στην θλίψη, αλλά αντιθέτως θα δεχτούμε στην χαρά που μας προσφέρει η ευκαιρία που μας δίνεται, ώστε να φανούμε αντάξιοι των προγόνων μας. Να θυμόμαστε το εξής… Όλοι οι αγώνες που έδωσαν οι πρόγονοι μας ήταν πρόσωπο με πρόσωπο και άνδρας με άνδρα, έστω πάντοτε λιγότεροι απέναντι σε περισσότερους και πάντοτε για το Έθνος και την Πατρίδα. Εμείς φίλοι μου καλούμαστε να δώσουμε τον πιο δύσκολο αγώνα που δόθηκε ποτέ για την ανθρωπότητα. Έναν αγώνα στον οποίο ούτε τον εχθρό γνωρίζουμε, ούτε τον βλέπουμε, αλλά τον βιώνουμε. Αυτόν τον εχθρό τον νιώθουμε σαν αρρώστια που κατατρώει τον πλανήτη μας. Αυτός ο αγώνας που καλούμαστε να δώσουμε αδέλφια μου, δεν είναι μόνον για το Έθνος μας αλλά για ολόκληρη την Οικουμένη. Ελπίζοντας να μην σας κούρασα θα κλείσω διαβάζοντας κάτι που έλεγε ο Δραγούμης στους Έλληνες της εποχής του, υπενθυμίζοντας πως τα κράτη ενίοτε πεθαίνουν αλλά τα Έθνη πολύ δύσκολα, όταν αυτά αντιστέκονται

''Σε όποιους με κατηγορούν η με περιγελούν, γιατί τους κεντρώ το Εθνικό τους αίσθημα και τους μιλώ αποκλειστικά, θα λέγω: Λοιπόν θέλετε να πεθάνει το Έθνος σας; Αν το θέλετε, πέστε το καθαρά, μην κρυβόσαστε''
ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ.
Ευχαριστώ.
{Το κείμενο γράφτηκε από τον Ίων για λογαριασμό της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας.}