Πολλά τα παραδείγματα ανδρείας της Ελληνίδας Μάνας από την Αρχαιότητα μέχρι και την νεώτερη εποχή. Μια μακρά πολεμική παράδοση θέλει της Λάκαινες να παραδίδουν αυτές την τεράστια χάλκινη ασπίδα στα παιδιά τους λέγοντας τους την περιώνυμη Δωρική φράση «Η ΤΑΝ Ή ΕΠΙ ΤΑΣ.»
Οι D.Kurtz και J.Board-man στο βιβλίο τους μας αναφέρουν μια Λάκαινα μητέρα η οποία έθαψε τους οχτώ της γιους χωρίς ένα δάκρυ και λέγοντας « Ο Σπάρτη, για σένα γέννησα αυτούς τους γιους »
Οι Μεσσήνιες γυναίκες προτιμούσαν ως λέγει ο Παυσανίας «συναπολέσθαι τη Πατρίδι ή άχθεν δούλας…» να χαθούν μαζί με την πατρίδα τους παρά να γίνουν δούλες…
Στην νεώτερη εποχή οι τρομερές σκηνές άφθαστου ηρωισμού που λαμβάνουν χώρα στη Μάχη του Δυρού και σ’ όλη τη γύρω περιοχή είναι απίστευτου ιστορικού και Εθνικού μεγαλείου. Όλα όσα αναφέρονται διά τας γυναίκας της Μάνης, που έτρεξαν εις την μάχην και εκρατούσαν αντί όπλων δρεπάνια, ρόπαλα και πέτρας,ξεπερνούν την φαντασίαν.Είναι ασύλληπτου πολεμικού μεγαλείου.
Η Χαρίκλεια Δασκαλάκη, έχει συνδεθεί το όνομά της με την Αρκαδική εθελοθυσία δόθηκε ολόψυχα στον αγώνα και προσέφερε στην πατρίδα τρεις γιους. Τρεις φορές έτρεξε και αναστήλωσε τη σημαία του οπλαρχηγού γιου της, που κατέρριπταν οι σφαίρες του εχθρού. Τέλος, την τέταρτη φορά, αφού έσπασε το κοντάρι, δίπλωσε τη σημαία, τη φίλησε και την έκρυψε στην αγκάλη της. Ξαφνικά μια εχθρική σφαίρα πλήγωσε το γιο της. «Για τόσο μικρό πράγμα κάνεις έτσι!», του λέει κι αμέσως του δίνει δύναμη να συνεχίσει. Κι όταν εξαντλήθηκαν οι σφαίρες έτρεξε μέσα στη μάχη για να βρει και να φέρει τα πολύτιμα βόλια, με κάθε θυσία. Έζησε το θάνατο του Κωνσταντή της, έσβησε στα χέρια της μεγάλος, βαριά τραυματισμένος στο γόνατο, που είχε καταφύγει στο Μέρωνα. Και ο τρίτος της σκοτώθηκε στα Μισσίρια κι οι Τούρκοι λέει έκαναν σκοποβολή στο άψυχο κουφάρι.Μετά την αιχμαλωσία, όταν έπεσε τ’ Αρκάδι, κατάφερε να φτάσει στον Πειραιά κι εκεί λέγεται ότι έγινε αντικείμενο θερμών εκδηλώσεων. Στην Αθήνα και σε απόλυτη ένδεια πέθανε η Χαρίκλεια, το καύχημα της Αμνάτου, η μεγάλη αγωνίστρια και η χαροκαμένη μάνα. Μέσα από τη ζωή και τους αγώνες της παρουσιάζεται το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου, στο θεατρικό έργο της Εύας Λαδιά«Αρκαδίου Κοίμηση» (1995).
Η Λέλα Καραγιάννη θυμίζει μέσα από τη στάση ζωής της και τις αρχαίες Σπαρτιάτισσες μάνες. Πριν συλληφθεί έλεγε στα παιδιά της: «Αν ποτέ σας πιάσουν οι Γερμανοί, να δείξετε γενναιότητα και να μην λυγίσετε, γιατί έτσι θα επιβαρύνετε περισσότερο την θέση σας. Προσέξτε καλά, δεν ξέρετε τίποτα για το τι έκανα, έτσι μόνο θα γλιτώσετε, και δεν θέλω να κλάψετε ή να πενθήσετε για μένα, μόνο να σκέπτεστε, ότι ό,τι κάναμε το κάναμε για την πατρίδα και αυτό θα σας ανακουφίζει».Ο σκοπός του αγώνα δεν της επέτρεψε να λυγίσει ούτε και μπροστά στο μαρτύριο των παιδιών της που συνελήφθησαν κι αυτά. Μάταια ο ανακριτής Μπέκε πίστεψε ότι η μάνα θα λύγιζε μπροστά στο θέαμα των παλικαριών της που είχαν υποστεί φρικτά βασανιστήρια.Δεν έδειξε να κλονίζεται ακόμα κι όταν ο Μπέκε έσπρωξε στον τοίχο του γραφείου του τα δυο αγόρια της Λέλας και βάζοντας το πιστόλι του εναλλάξ στον κρόταφό τους, την προειδοποίησε κοιτάζοντας το ρολόι του: «Λέλα Καραγιάννη, πρόσεξε καλά, σου δίνω δυο λεπτά προθεσμία, για να μου απαντήσεις σ’ αυτά που σ’ ερωτώ, διαφορετικά θα εκτελέσω, τώρα εδώ μπροστά σου, ένα-ένα τα παιδιά σου. Λέγε, γιατί θα πιέσω την σκανδάλη, πού έχεις τον πομπό σου, ποιος τον χειρίζεται, με ποιους συνεργάζεσαι, ποιες είναι οι πηγές απ’ τις οποίες παίρνεις τις πληροφορίες για τις κινήσεις μας, ποιοι είναι οι συνεργάτες σου, πού βρίσκεται ο καπετάνιος Χρυσίνης με το καΐκι του».Το περίστροφο του Μπέκε έσπρωχνε το κεφάλι του γιου της Νέλσωνα, και το έκανε να γέρνει, ήταν αγριεμένος και φαινόταν αποφασισμένος να εκτελέσει την απειλή του. Τότε η Λέλα Καραγιάννη με σταθερή και ήρεμη φωνή του απάντησε: «Τα παιδιά μου, εγώ τα γέννησα, δικά μου είναι, αλλά πρέπει να ξέρεις ότι πρωτίστως ανήκουν στην πατρίδα μας. Πρόσεξε καλά, και πάλι σου λέω ότι αυτά δεν ξέρουν τίποτα και άδικα θα τα σκοτώσεις». Η ψυχή της έτρεμε καθώς τα έλεγε αυτά, η φωνή της ηχούσε παράξενα, επίσημα και κατηγορηματικά, ο Μπέκε έμεινε άναυδος, αμήχανος. Τελικά τράβηξε το πιστόλι απ’ τον κρόταφο του Νέλσωνα και βάζοντάς το μέσα στην πέτσινη θήκη που κρεμόταν απ’ την ζώνη του, είπε τρέμοντας από οργή: «Τα παιδιά σου τα χρειάζομαι προς το παρόν, και μόλις τελειώσω μ’ αυτά, υπόσχομαι να τα στείλω στο εκτελεστικό απόσπασμα, να μην αμφιβάλλεις γι’ αυτό».Η Λέλα Καραγιάννη, η ηρωίδα Πολύτεκνη Μάνα, εκτελέστηκε από τους Ναζί στις 7 του Σεπτέμβρη 1944, λίγες μόλις μέρες πριν χαράξει η λευτεριά για την οποία τόσο είχε αγωνιστεί.
Τα παραπάνω είναι λίγο δύσκολο να κατανοηθούν με τα σημερινά μέτρα από τους ανθρώπους των καταναλωτικών κοινωνιών, όπου το κυρίαρχο όραμα τους είναι η απόλαυση. Τότε κυρίαρχο ιδεώδες ήταν η δόξα για την Πατρίδα και η προσωπική υστεροφημία. Η Ελληνίδα Μάνα ομως είμαστε σίγουροι ότι ακόμη και σήμερα την κατάλληλη στιγμή θα πράξη σαν Μάνα Πρότυπο.
Βιβλιογραφία Ιστορική ενημέρωση
Σαράντος Καργακος: Ιστορία της Αρχαίας Σπάρτης
Ελληνική Εθνική Υπερηφάνεια
Ρεθυμνιακά Νέα
ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΟΛΙΤΩΝ ΚΑΒΑΛΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου