Η σημαία, ως σήμα είναι συμβολον. Το συμβολον της φυλής και του Έθνους. Η ψυχή του Έθνους. Η εγκατάλειψις της σημαίας είναι όχι μόνον ανανδρεία, αλλά και προδοσία. Η παράδοση της σημαίας αποτελεί έγκλημα εσχάτης προδοσίας. Η τυχόν απώλεια της σημαίας, αιωνία καταισχύνη.
“Ορκίζομαι να υπερασπίζω, μέχρι τελευταίας ρανίδος του αιματος μου τας σημαίας...” (εκ του συγχρόνου στρατιωτικού όρκου).
Ο λοχαγος Καλλέργης, όταν παρεδίδετο το φρούριον της Καλαμάτας, απέσπασε την σημαία από τον κοντόν, την περιεζώσθη και την επείρε μαζί του. Ο Ελλην φρουρός της σημαίας επι της Ακροπόλεως, ο εύζωνας Κουκίδης όταν στις 6 Απριλίου 1941 οι Γερμανοί κατακτηταί εισήλθαν στην Αθήνα και ανέβηκαν στην Ακρόπολι να υψώσουν την σβάστικα, υπέστειλε την Ελληνική σημαία,τυλίχθηκε με αυτήν και επήδησε απο τον ιερό βράχο στο κενόν… πιστός εις τον όρκον του:
“Ορκίζομαι να υπερασπίζω με πίστιν και αφοσίωσιν μέχρι της τελευταίας ρανίδος του αίματος μου, τας Σημαίας. Να μη τας εγκαταλείπω, μήδε να αποχωρίζομαι ποτέ απ’ αυτών.” Ο ευζωνος Κουκίδης ήταν γνήσιος απόγονος των οπλιτών της τιμιτικής φρουράς της Θεάς Αθηνάς που παρέμεινε επί της Ακροπόλεως «ινα φυλάττη τα ιερά» όταν ο Θεμιστοκλής εκένωσε την πόλι των Αθηνών πριν από την Ναυμαχία της Σαλαμίνος, και ο Ξέρξης έχοντας διαβή τις Θερμοπύλες, εισήλθε στην έρημη Αθήνα, επολιόρκησε και κατέλαβε την Ακρόπολι. Οι εναπομείναντες οπλίται, όταν η αντίστασίς τους κατέστη πλέον ματαία, έδωσαν τέλος στη ζωή τους πηδώντας και αυτοί από τα τείχη:
“Eρρίπτεον εαυτούς κατά του τείχεος κάτω και διαφθείροντο” (Hροδ. Θ,53.).Oι Αθηναίοι οπλίται και ο ευζωνος Κουκίδης ήσαν γνήσιοι απόγονοι της Αγλαύρου, θυγατρός του Ερεχθέως, η οποία με αυτοθυσία είχε πέσει στο κενό από το ίδιο εκείνο μέρος, προκειμένου να σώση την Αθήνα, σύμφωνα με κάποιον παλαιότερο χρησμό.
Κατά την Κριτική επανάστασι, όταν ο ιστός της σημαίας των επαναστατημένων Κρητικών εθραύσθη, ο αγωνιστής Σπύρος Καγιαλεδάκης έκανε το ίδιο του σώμα ιστό, κρατώντας υψωμένη με τα δυο του χέρια την Σημαία. Και ο ναύαρχος Τούμπας εις τα Απομνημονεύματα του από τον Β’ Παγκ. Πόλεμο («Εχθρός εν όψει» σελ.556) γράφει:
“Oι λαμπροί κυβερνήται και των δυο πλοίων προφθαίνουν και παίρνουν πριν βυθισθούν τα πλοία, τας σημαίας των”
Ο κελευστης Κατζιτζάρης εφονεύθη καθ΄ην στιγμήν κατεγίνετο ν’αντικαταστήση την μικράν επί του κέρατος Εθνικήν Σημαίαν, δια μεγάλης.
Για αυτό, ως προς το ζήτημα που ανακινείται (τεχνηέντως;) εσχάτως – σχετικά με το ποιος δικαιούται και ποιος όχι να σηκώση την Ελληνική Σημαία, απλά εστί της αληθείας έπη και δεν χρειάζεται εκτενής ανάλυσις, παραφιλολογία, λόγια άνευ Λόγου. Την Ελληνική Σημαία δικαιούται να την υψώνη και να την φέρη ως “σημαιοφόρος” αυτός που οι πρόγονοί του την έχουν ποτίσει με το αίμα τους.
Οδ. Ελύτης: Όσοι είχαν παππού από δρυ κι από οργισμένον άνεμο,
στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα με πικραμένα μάτια
μάνα που έχει σφάξει με τα χέρια της η μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό χορεύοντας έχει δοθεί στην λευτεριά του Χάρου.
Την Σημαία την σηκώνει αυτός που είναι έτοιμος και πρόθυμος να χύση με την σειρά του το αίμα του για χάρη της.
“ Kαι ιερά τα Πάτρια τιμήσω ” (Eκ του Ορκου των Αθηναίων οπλιτών)
Για αυτό, αι σοροί των πεσόντων υπέρ πατρίδος, καλύπτονται δια της σημαίας, μέχρι την στιγμή της ταφής των.
ΑΝΝΑ ΤΖΙΡΟΠΟΎΛΟΥ ΕΥΣΤΑΘΕΊΟΥ
" Ο ΕΝ ΤΗ ΛΕΞΗ ΛΟΓΟΣ"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου