Τελείωσαν τα ψέματα, δεν τους ακούει κανείς

Η πολυδιάστατη κρίση που περνάει η Πατρίδα τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωση τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, είναι μία αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα πλέον. Όπου και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης την έχει αντιληφθεί κυρίως στην τσέπη του (διότι εκεί προφανώς καταλαβαίνει πιο εύκολα).

Για να υπάρξει όμως λύση στο πρόβλημα, πρέπει να καταλάβουμε την ουσία του προβλήματος και αυτό περιέχεται σε μία και μόνο αλήθεια, η οποία είναι ότι η Ελλάδα ΔΕΝ χρεοκόπησε και ούτε μπορεί να χρεοκοπήσει διότι έχει όλα τα καλά του Θεού, επίγεια και υπό την γη, αυτό που χρεοκόπησε είναι η Μεταπολίτευση.

Την επταετία 1967-1974 μπορεί να υπήρχε «έλλειμμα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας», αλλά τα ταμεία του κράτους γέμισαν, έργα έγιναν και η ευημερία, όπως και η κοινωνική ασφάλεια ήταν δεδομένη. Μετά ήρθε η Μεταπολίτευση και μοίρασε αβέρτα «δημοκρατία» (ή έτσι τουλάχιστον φάνηκε) και επανήλθαν οι παλαιοκομματικοί με την είσοδο και της «Γενιάς του Πολυτεχνείου» στην εξουσία, και άδειασαν τα ταμεία.

Η αδιαμφισβήτητη νοικοκυροσύνη της Ελληνικής Οικονομίας επί του στρατιωτικού καθεστώτος, αποτέλεσε την καλύτερη προίκα για τους μετέπειτα διαχειριστές-καταχραστές. Δυστυχώς όμως εκεί ο Ελληνικός λαός ατύχησε, διότι η συνέχεια ήταν υποδεέστερη των προσδοκιών και των απαιτήσεων. Και δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά μιας και η απόλυτη δαιμονοποίηση της «χούντας» προσέφερε την απόλυτη ασυδοσία στην Μεταπολίτευση.

Αλλά η κυριότερη ζημιά έγινε στο ηθικό επίπεδο διότι, όταν υπάρχει αγνό όραμα, τότε υπάρχει και ηθικό πλαίσιο για να κινηθεί ο αγώνας για το όραμα. Όταν όμως δεν υπάρχει όραμα αλλά μύθος, δηλαδή παραμύθι, τότε το μόνο «ηθικό» πλαίσιο που μπορεί να υπάρχει είναι το ψεύδος και η λαμογιά.

Αυτό ακριβώς παρήγαγε η «γενιά του Πολυτεχνείου», διότι όποιο όραμα και να υπήρχε στους «εξεγερμένους», αυτό στην συνέχεια αλλοιώθηκε όταν φάνηκε ο «μύθος των εκατοντάδων νεκρών που έριξαν την χούντα». Έτσι όλοι αυτοί που επένδυσαν στο «μύθο» και κυβέρνησαν τον άτυχο (όχι όμως άμοιρο ευθυνών) λαό, μας έφτασαν στην σημερινή κατάσταση.

Μέγιστη ατυχία για τον Ελληνισμό ήταν η ανάδειξη του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία το 1981, διότι τότε μπήκαμε στην ΕΟΚ και συνέπεσε να κυβερνήσει την Πατρίδα ο Ανδρέας με την αντι-ΕΟΚική πολιτική του. Τότε ήρθαν τα κονδύλια από την ΕΟΚ και σκορπίστηκαν, (ως μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα), σε «κοινωνική πολιτική» χωρίς ανάπτυξη. Φαγώθηκαν τα χρήματα για να εξυπηρετηθούν οι ημέτεροι. Για να εξαγοραστούν δηλαδή, οι ραγιάδες ψηφοφόροι. Από εκεί και πέρα, αγαπητοί φίλοι, η διαφθορά αναπαράγει την διαφθορά.

Λυπάμαι, αλλά έτσι απλά είναι τα πράγματα. Εάν λοιπόν, θέλουμε να απελευθερωθούμε, από την μεταπολιτευτική κακοδαιμονία, για να αναστηθεί η Πατρίδα, θα πρέπει να τους στείλουμε σπίτι τους και όποιους πρέπει φυλακή. Αυτοί που «δήθεν» αποφεύγουν την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής, εκτρέφουν την ασυδοσία και την κατάχρηση, είναι συνένοχοι, και όταν αυτό γίνεται εις βάρος της Πατρίδος, τότε ονομάζεται προδοσία.

Αγαπητοί φίλοι, τα λόγια τελείωσαν, εάν θέλετε να αλλάξετε την καταδίκη μας, αντιδράστε, αλλιώς σαπίστε εκεί που είστε. Αγαπητοί φίλοι, ο Ελληνισμός είναι το αιωρούμενο εκκρεμές της ανθρώπινης ιστορίας, μπορεί συχνά να έχει βρεθεί σε ελεύθερη πτώση, αλλά έχει το άπατο και, ενώ όλα δείχνουν χαμένα, παθαίνει αναλαμπή και ξανά προς την δόξα τραβά. Αυτή είναι η μοίρα μας και η ιστορική καταγραφή μας.

Μην χάνετε την πίστη σας. Δεν είμαστε από τις χειρότερες γενιές που πέρασαν, μπορεί να είμαστε από τις πιο μπερδεμένες, αλλά όχι οι χειρότερες. Όσοι νιώθετε πραγματικά την Ελληνική φυλή να βιώνει μέσα σας, να μεταφέρεται στο αίμα σας, βρείτε την Ελληνική ψυχή σας και αντισταθείτε στην παρακμή.

Αυτή η Πατρίδα, δεν έχει κληρονόμους τους ανθέλληνες φραγκοφορεμένους εντολοδόχους της Νέας Τάξης και τους λαθρομετανάστες εισβολείς. Κληρονόμοι και υπερασπιστές είμαστε όλοι εμείς που την αγαπάμε και την βάζουμε πάνω από την ίδια την ζωή μας.

Φτάνει πια, ήρθε η ώρα εμείς οι Πατριώτες να πάρουμε πίσω την Πατρίδα μας. Όσοι δεν μπορείτε να ακολουθήσετε, σωπάστε. Τώρα χρειάζονται οι ιαχές πολέμου και όχι τα μοιρολόγια.

του Ιωάννη Χρ. Γιαννάκενα
διευθυντή των εκδόσεων Πελασγός